ميزان اهميت دادن به ورزش

الان توى كل دنيا به هرحال اين اتفاق افتاده كه اين اعتقاد وجود داره كه درس نسبت به امور ديگه اولويت داره... اين اتفاق خوبى نيست . انسان بايد هدفش رو مشخص كنه و زندگى و رفتارش رو با اون هدف منطبق بسازه. به همين سبب هست كه ما تو كشورمون يه تعداد زيادى ليسانسه داريم كه خب به طبع براى همشون كار وجود نداره . بگذريم از اين كه اگه همه ى اين نيرو هاى جوون به جاى نيروهاى پير روى كار بيان براى همه هم كار هست ولى در كل . در كشور امريكا ( امريكارو مثال ميزنم چون برترين كشور در ورزش بسكتبال هست ) نوجوون ها يا درس خون هستند يا درس نخون هستند . گروه درس خون ها كه واقعا درس رو دوست دارن و استعداد خاص ديگرى رو دارا نيست و گروه درس نخون ها هم يا به فساد كشيده ميشند كه ما با اون گروه كارى نداريم ولى گروهى وجود دارد كه ميرند دنبال علاقه و استعدادشون (در مورد استعداد در پست هاى گذشته صحبت كردم) در اون گروه هم يا موفق ترين ورزشكاران رو ميابيم يا بهترين تاجر ها يا بهترين در هر امرى. ولى در ايران ديده ميشه كه جوونى استعداد محض هست و جايگاه خوبى داره ولى به اين دليل كه به هرحال بايد هركى يه مدركى داشته باشه به خاطر درس بسكتبالش رو فدا ميكنه . هم از بسكتبال دور ميشند و هم در درس فقط يه مدركى ميگيرندو بى كار گوشه ى خونه پاى نت ميشينند . پس بايد هركس هدف خود رو مشخض كنه و زندگيشو مطابق با اون هدف نظم دهى كنه. مثل هميشه آرزوى موفقيت براى بسكتبال كشور چه بامن چه بى من . ان شاء الله كه من هم تا آخرين ثانيه ى عمرم در خدمت بسكتبال كشور باشم و هم خودم به موفقياتى برسم و هم باعث شكوفايى بسكتبال كشور عزيزم بشم. يا على